10 jun Huidhonger!

Lichamelijk contact is een eerste levensbehoefte. Het stimuleert de aanmaak van geluksstofjes als oxytocine en dopamine en verlaagt je stressniveau. Ik weet niet hoe het bij jou zit, maar voor mij is dit de afgelopen 2,5 maand doordat we 1,5 meter afstand moeten houden vanwege de coronamaatregelen, wel behoorlijk duidelijk geworden. Ik heb Huidhonger!

Half maart hebben we te horen gekregen dat we zoveel mogelijk thuis moesten blijven en gepaste afstand van elkaar dienden te bewaren. Als het huishouden, zoals bij mij, maar uit één persoon bestaat, dan merk je dat direct. Binnen een week voelde ik een leegte, een gemis. Ik had niemand van mijn familie of vrienden gezien, mijn sporten ging niet meer door, en mijn werk lag bijna helemaal stil omdat ik geen groepen meer les kon geven. En met maar twee lopende individuele trajecten zag ik gemiddeld één persoon per week. Dat voelde niet goed; ik had behoefte aan meer contact.

Gelukkig had mijn zus hetzelfde gevoel en ben ik tijdelijk bij haar ingetrokken. Zij is na het overlijden van haar man en het op kamers gaan van de kinderen ook alleen en  kon, naast haar drukke werk, ook wel wat gezelligheid gebruiken. Ik heb het een beetje afgewisseld: soms was ik bij mijn zus in Culemborg en daarna weer even thuis in Amsterdam.

Een bijkomend voordeel was dat ik de  drukte in de parken en het Amsterdamse Bos heb kunnen vermijden. Wat een mensen opeens daar! Wel leuk om te merken dat opeens heel Amsterdam van de natuur aan het genieten was. Ik hoop dat mensen dat blijven doen als we weer het “normale” leven oppakken.

Ik ben doordat ik vaak bij mijn zus was, de periode goed doorgekomen. Omdat wij ons tot hetzelfde huishouden rekenden, hebben wij wel lichamelijk contact gehad. Heerlijk om af en toe een knuffel te ontvangen en niet te vergeten: verjaardagskussen (Ik was nl eind april jarig).

Vanaf half april zie ik  een aantal vrienden weer. Wel op 1,5 meter afstand, maar er is nu meer sociaal contact. En dat voelt heerlijk! Samen wandelen, een borrel drinken, wat eten; het kan prima op 1,5 meter afstand. Wat ik wel heel lastig vind, is dat je niet even iemand kunt aanraken. De afgelopen maanden waren er wel een aantal momenten dat ik dat graag had gewild. Een vriendin troosten bij het stuklopen van een langdurige relatie, of bij het overlijden van de moeder van een andere vriendin.. En wanneer iemand vijftig wordt, wil je natuurlijk ook een knuffel uitdelen! Het blijft trouwens ook heel raar om een coachinigstraject te beginnen zonder dat je elkaar kent en niet even handen te kunnen schudden. Of afscheid te nemen van een coachee, na een geslaagd traject, en dan elkaar niet even te omhelzen.

Misschien dat ik toch meer een omhelzer en knuffelaar ben dan ik had gedacht………..

Maar, al is het niet makkelijk,  ik hou me nog even keurig aan het protocol. Voorlopig nog even geen lichamelijk contact.

Vorige week ben ik weer naar de kapper geweest. Gelukkig was ik vlak voordat de crisis begon geweest dus ik heb, al zeg ik het zelf, niet heel lang voor gek gelopen. Maar wat was het heerlijk! Ik was blij met de aanraking: een fantastische hoofdmassage tijdens de wasbeurt. Mijn huidhonger is in ieder geval weer een beetje gestild. Van de week toch maar eens een massage boeken…..

En als we elkaar weer mogen aanraken, pas dan maar op! Ik heb namelijk heel wat  in te halen….